Author: Henk ter Heide

Jaren lang fietste ik zeven dagen per week, door weer en wind, naar mijn stam café. Om een kopje koffie te drinken en de krant te lezen. Maar dat doe ik allang niet meer. Op weg van mijn dagbesteding kom ik langs mijn stamcafé. Drink een kopje koffie en gooi vijf euro in de gokkast. Daarna fiets ik door naar huis. In het weekend heb ik er tegenwoordig geen zin meer in om naar de stad te gaan.

Maar gisteren middag bleek de veter van mijn rechter schoen opgestroopt te zijn. Dit is een van die mooie veters die in de schoen zit wanneer je hem koopt. De buitenkant is weg gesleten, maar de binnenkant nog niet. Maar de binnenkant knapt meestal ook na een paar dagen. Dus moest ik veters gaan kopen.

Ervaring leert dat als ik mij voor neem om veters te kopen wanneer ik toevallig langs het winkeltje fiets. Dan vergeet ik het. Dus het beste is om op zaterdag middag even naar de stad te fietsen. Wanneer ik dan toch in de stad ben, ga ik ook even naar mijn stamcafé.

Hoewel het eind oktober is en vrij koud, zit het terras vol. Dit is vanwege het rook verbod. Iedere verstokte roker zit tegenwoordig op het terras. In de zaak is het redelijk druk. Dit café is een pijpenla met een stuk of twintig stoelen en krukken. Dus het is er snel redelijk druk.

Ik loop naar de achterkant van de zaak, hang mijn jas op en ga zitten. De eigenaar komt net van buiten naar binnen gewandeld. Wacht tot ik zit, en vraagt of ik iets wil gebruiken. Koffie. Hij weet dat ik cappuccino bedoel.

Na mijn koffie gedronken te hebben gooi ik vijf euro in de gokkast. Mijn doel is om zo lang mogelijk te spelen voor zo weinig mogelijk geld. Dus ik speel alleen beneden. Mijn record is twee uur spelen voor vijf euro. Maar deze keer zit het tegen en binnen vijf minuten is het spel afgelopen.

Ik twijfel of ik nog wat zal bestellen of misschien vijf euro in de andere kast gooien. Maar besluit om dat maar niet te doen. De sfeer is er nog niet helemaal. Gek genoeg. Hoewel ik geen groot liefhebber van de winter ben, wordt dit café naar mijn ervaring steeds gezelliger naar mate het kouder wordt. Het is nog niet helemaal koud genoeg.

Dus ga ik maar weer naar huis.

Tijdens de lockdown was de belofte dat er een vaccin ontwikkeld zou worden. Iedereen zou zich kunnen laten vaccineren en dan zouden we weer terug kunnen keren naar het oude normaal. Maar dat is niet door gegaan. In plaats daarvan zitten we aan het begin van de vierde golf.

Op dit moment adviseert het OMT nog niet om weer in lockdown te gaan. Maar je kunt er op wachten dat dat op termijn wel zal gaan gebeuren. Dat alles omdat er een paar miljoen mensen zijn die niet in de medische wetenschap geloven.

In Nederland zijn wij van mening dat iedereen het recht moet hebben om zijn eigen keuzes te maken. Maar we vinden ook dat mensen sociaal moeten zijn en rekening moeten houden met de gemeenschap. Maar door zich niet te laten vaccineren geven mensen heel duidelijk aan dat zij vinden dat hun belangen zwaarder wegen dan dat van de maatschappij.

Toch is hier een hele simpele oplossing voor. Een oplossing die het recht om je eigen keuzes te maken in stand houdt. Maar waarbij mensen tegelijkertijd worden geholpen om op een volwassen manier met dat recht om te gaan.

We verbieden mensen simpelweg om van twee walletjes te eten.

Ja, je mag ervoor kiezen om niet in de medische wetenschap te geloven en geen gebruik te willen maken van het vaccin. Maar het ziekenhuis hoort ook bij de medische wetenschap. Als je ervoor kiest om geen gebruik te maken van de medische wetenschap, dan betekend dat dat je er ook voor kiest om geen gebruik te maken van het ziekenhuis, mocht je per ongeluk toch corona krijgen.

Op die manier houdt iedereen het recht om zijn eigen keuzes te maken, zonder dat de minderheid de meerderheid tot last is.

Ik heb zo ongeveer mijn hele leven hard op tegen mijzelf gepraat. Ik ben met mijn negende gaan praten. Wat ook voor een autist vrij laat is. Kort daarna ben ik begonnen hard op tegen mijzelf te praten en mij daar aan te irriteren.

Mijn hele leven praat ik tegen mijzelf. Mijn hele leven irriteer ik mij daar aan. Je ziet er uit alsof je gek bent. Zeker wanneer je op de fiets hele gesprekken voert terwijl er duidelijk niemand in de buurt is. Zeker wanneer je onder de douch kwaad wordt en tegen jezelf gaat lopen schreeuwen.

Ik ben ervoor onder behandeling geweest bij het ggz. Maar dat hielp niet. De psychiater noemde het malen. Maar hij wist niet hoe het kwam.

Een paar jaar geleden heb ik het eens op internet op gezocht en uitgevonden dat vrijwel iedereen het wel eens doet. Het schijnt “normaal” te zijn. Maar het blijft irriteren.

Tijdens de lockdown is het grotendeels verdwenen.

Na het nogmaals op internet te hebben op gezocht viel het kwartje. Mensen praten hard op in zichzelf wanneer ze bang zijn. Ze praten hard op omdat het geluid van hun stem hen gerust stelt. Dat helpt tegen de angst. Net zoals jonge moeders wordt geadviseerd om voor hun baby’s te zingen. Omdat het geluid van hun stem baby’s gerust stelt.

Het probleem van volwassenen die hardop tegen zichzelf praten is dat het hen ook meteen apart zet. Waardoor hun angst weer groter wordt. Waardoor je in een vicieuze cirkel terecht komt. Je praat in jezelf om jezelf gerust te stellen. Maar dat zorgt er juist voor dat je angst groter wordt. Waardoor je nog meer in jezelf praat.

De oplossing blijkt te zijn om te hummen. Een toonloze melodie zingen. Dat geeft datzelfde gevoel van geruststelling, zonder dat je er uit ziet als een idioot. Waardoor de angst zowaar af neemt en je steeds minder in jezelf gaat praten.

Autisten hebben er een hekel aan om aan geraakt te worden. Dat verpest het hele “samen naar bed gaan” gebeuren nogal. Maar dat betekend natuurlijk niet dat ik geen seksuele behoeftes heb. Dus ik fantaseer er al jaren over om een leuke jongen uit te nodigen om samen naakt op de bank te komen zitten.

Maar homo’s blijken daar niet zo in geïnteresseerd te zijn. Die willen zo snel mogelijk uitkleden, naar bed en aftrekken of neuken en dan weg wezen. De laatste paar keer dat ik dit geprobeerd heb, stonden jongens binnen tien minuten weer buiten.

Zonde van mijn tijd.

Een paar jaar geleden heb ik hier een grapjes over gemaakt tegen iemand. Die ging roddelen en vervolgens bleken een paar kennissen van mij hier misschien wel in geïnteresseerd te zijn.

Piet zou twee jaar geleden langs komen. Hij wilde Kees mee nemen. Ik ken Kees nauwelijks en wilde hem eigenlijk niet op bezoek hebben, maar Piet stond er op. Na er maanden regelmatig over gepraat te hebben, kwamen ze samen langs.

Met Kees pratend werd snel duidelijk waarom Piet hem mee wilde nemen. Kees loopt regelmatig naakt. Dus Piet dacht dat zijn aanwezigheid het makkelijker zou maken, omdat Kees er ervaring mee heeft. Maar Kees houdt eigenlijk niet van naakt lopen. Hij is vrijgezel en gaat regelmatig samen met zijn ouders op vakantie. Zijn ouders gaan naar een naakt strand. Kees gaat mee omdat hij zwemmen leuk vindt en omdat samen met zijn ouders op vakantie gaan goedkoper is.

Na nog een paar weken regelmatig met Piet gepraat te hebben, was hij eindelijk zover dat hij in zijn eentje wilde komen. En toen ging de lockdown in.

De laatste 18 maanden hebben ik hem niet gesproken en bijna niet gezien. Een paar weken geleden kwam hij toevallig vlak langs mijn flat fietsen. De lockdown is min of meer over. Ik heb er zin in om hem uit te nodigen. Maar tot op heden is het er nog niet van gekomen.

Bezig moed te verzamelen.

Hij vergat regelmatig om de verwarming uit te zetten.

In de winter kwam hij in een soort trance terecht. Hij was zich nauwelijks bewust van zijn omgeving en praatte bijna niet met mensen. Een winter had hij een briefje op zijn slaapkamer deur geplakt om hem eraan te helpen herinneren dat hij de verwarming uit moest zetten wanneer hij naar bed ging.

Althans hij dacht dat hij een briefje had op gehangen. Maar toen hij in het voorjaar weer “wakker” werd, bleken er vijf briefjes aan de deur te hangen. Blijkbaar was hij zich zo weinig bewust van zijn omgeving, dat hij niet eens gemerkt had dat hij meerdere briefjes had op gehangen.

Een paar jaar geleden had hij de digitale verwarmingsknop ontdekt. Die kon je programmeren. Dus kon hij er “ge-automatiseerd” voor zorgen dat de verwarming altijd uit stond wanneer hij niet thuis was of in bed lag. Na het eerste stook seizoen bleek dat €1500 te schelen.

Na een verhuizing kwam hij in een huis terecht met een open keuken. Na enig zoeken vond hij een digitale verwarmingsknop met een centrale die via internet werkte. Nu kon hij twee radiatoren op een groep aan sluiten. Wat de kamer niet alleen warmer maakte, maar het scheelde ook een hoop lopen. En het voorkwam dat hij twee verwarmingen vergat uit te zetten.

Sinds kort heeft de verwarming ook een app. Nu kan hij de verwarming van uit zijn bed aan zetten.

Een van de voor en nadelen van de zwaardere vorm van autisme hebben, is het fotografische geheugen. Ik kan mij een soort films herinneren van veel dat ik in mijn leven heb mee gemaakt.

Het voordeel daarvan is dat ik in gedachten terug kan gaan naar vakanties die ik als kind heb mee gemaakt. Ik kan weer bij men. Nonner in de klas zitten terwijl hij rekenen na keek. Ik kan weer bij men. Swering in de klas zitten terwijl hij borden vol schreef met geschiedenis.

Het nadeel is dat er regelmatig korte filmpjes boven komen van mensen die ik al jaren niet meer gesproken heb. Veel van die mensen zullen waarschijnlijk inmiddels overleden zijn. Maar zelfs als ze dat niet zijn…

Hoe waarschijnlijk is het dat je een buurman van veertig jaar geleden ooit nog tegen komt. Zelfs als je hem tegen komt. Er is een groot verschil tussen iemand eenmalig in de stad tegen komen en iemand dagelijks zien wanneer je je huis binnen wandelt.

Alle korte filmpjes in mijn hoofd maken dat ik rond loop met een permanent gevoel van nostalgie.

Sinds een maand of zes zit er een rare ontsteking op mijn rechter onderbeen. In het begin heb ik het een paar weken aan gekeken. Toen het niet over ging ben ik naar mijn huisarts gegaan. Die heeft een paar zalfjes voor geschreven die niets deden en drie maanden geleden heeft hij mijn bloed laten onderzoeken. Het bleek dat mijn bloed suiker te hoog was. Nog niet in die mate dat ik medicatie nodig heb. Maar hij wil het wel in de gaten houden.

Vorige week dinsdag ging ik voor de tweede controle. Mijn bloed suiker was goed. Mijn bloed druk ook. Maar ik had een hartslag van 164 slagen/minuut. Beetje hoog. Na een hart filmpje gemaakt te hebben stuurde hij me naar het ziekenhuis voor onderzoek en ik mocht meteen twee dagen blijven.

De dokter in het ziekenhuis vertelde dat dit een hart ritme stoornis is die vrij vaak voor komt bij zestig plussers. Maar meestal komen mensen er achter doordat tegen de vlakte gaan. Tegen die tijd hebben ze meestal beschadigingen aan hun hartspier die allerlei problemen opleveren.

Ik ben naar huis gestuurd met een enorme voorraad medicatie. Acht pillen per dag voor de komende anderhalve maand. Dan gaan ze me een schok geven om mijn hart ritme te herstellen. De rest van mijn leven zal ik bloed verdunners moeten slikken. Maar de verwachting is dat het verder geen problemen op zal leveren.

Ik ben al jaren van plan om een groot schrijver te worden. Het probleem is gebrek aan inspiratie. Maar het schijnt dat als je maar gewoon begint met regelmatig te schrijven, dan komt de inspiratie vanzelf wel. Dus gewoon maar proberen.