Een van de voor en nadelen van de zwaardere vorm van autisme hebben, is het fotografische geheugen. Ik kan mij een soort films herinneren van veel dat ik in mijn leven heb mee gemaakt.
Het voordeel daarvan is dat ik in gedachten terug kan gaan naar vakanties die ik als kind heb mee gemaakt. Ik kan weer bij men. Nonner in de klas zitten terwijl hij rekenen na keek. Ik kan weer bij men. Swering in de klas zitten terwijl hij borden vol schreef met geschiedenis.
Het nadeel is dat er regelmatig korte filmpjes boven komen van mensen die ik al jaren niet meer gesproken heb. Veel van die mensen zullen waarschijnlijk inmiddels overleden zijn. Maar zelfs als ze dat niet zijn…
Hoe waarschijnlijk is het dat je een buurman van veertig jaar geleden ooit nog tegen komt. Zelfs als je hem tegen komt. Er is een groot verschil tussen iemand eenmalig in de stad tegen komen en iemand dagelijks zien wanneer je je huis binnen wandelt.
Alle korte filmpjes in mijn hoofd maken dat ik rond loop met een permanent gevoel van nostalgie.