Autisten krijgen geen les in de vaardigheden die nodig zijn om een gesprek te kunnen voeren. Als gevolg daarvan hebben mijn vader en ik elkaar nooit gesproken.
Sinds de dood van mijn moeder, dertig jaar geleden, belden we elkaar zo af en toe op om een korte mededeling te doen. Soms over een printer die stuk was. Meestal over iets grappigs dat we op internet waren tegen gekomen.
Sinds hij in 2017 overleden is, App ik zo af en toe iets naar mijn nicht. Maar dat is toch niet hetzelfde.
Even voor half een kom ik van zuidelijke richting bij het K plein aan fietsen. Het K plein is een van de drukste kruisingen bij ons in de stad. Maar rond half een valt het meestal wel mee. Er staan een stuk of tien mensen voor mij voor het stoplicht te wachten. Over de hele breedte van de rijstrook verspreid. Waardoor ik ongeveer tien meter bij de paal vandaan sta, waar het stoplicht aan vast zit. Na een paar minuten gaat het stoplicht op groen en begin iedereen te rijden. Wanneer ik langs de paal rijdt, staat het stoplicht nog steeds op groen.
Heel anders gaat het wanneer ik rond half vier vanuit de noordelijke richting weer bij het stoplicht aan kom. Inmiddels het een stuk drukker. De situatie varieert natuurlijk van dag tot dag. Maar meestal kom ik ongeveer de volgende situatie tegen.
Er staan een stuk of acht mensen voor mij over de volle breedte van het fietspad verspreid. Waardoor ik ongeveer tien meter bij de paal vandaan sta. In de paar minuten dat ik sta te wachten sluiten er ongeveer veertig scholieren achter mij aan. Na verloop van tijd gaat het stoplicht op groen en begint iedereen te rijden. Wanneer ik langs de paal rijdt staat het licht alweer op rood. Maar natuurlijk rijd ik gewoon door. Net als de veertig fietsers die achter mij aan komen. Want het stoplicht staat duidelijk veel te kort op groen.
Het rare is dat dit een computer gestuurd verkeerslicht is. In het wegdek zit een groot aantal sensoren om de verkeersdrukte te meten. Toen dit systeem een paar jaar geleden werd aan gelegd, vertelde de krant dat het verkeersprogramma dynamisch kon worden aangepast aan de verkeersdrukte.
Dus dat betekend dat er iemand bij de gemeente zit die wel bewust heeft gekozen om dit stoplicht te kort op groen te laten staan.
Dit gebeurd elke keer dat het druk is. Het is met name druk wanneer de scholen uit gaan. Dus vijf dagen per week worden honderden scholieren gedwongen om door rood licht te rijden.
Dit is blijkbaar de manier waarop jongeren worden getraind om met de regels om te gaan. En dan verbaasd zijn dat jongeren zich niet aan de regels houden.
Hoe zou dat toch komen?
De laatste jaren krijg ik steeds vaker te horen dat vrouwen eisen dat oudere mannen gaan zitten om een kleine boodschap te doen. Dit om een probleem op te lossen. Maar ik moet de eerste man nog tegenkomen die het aan durft om uit te leggen dat het probleem onoplosbaar is.
Wanneer jonge dunne mannen een kleine boodschap doen, houden ze hun penis vast om de straal te kunnen richten. Het probleem is dat de plasbuis een vaste lengte heeft. Dus wanneer mannen ouder en dikker worden en hun onderbuik steeds verder naar buiten gaat hangen. Hebben ze steeds minder houvast.
Waardoor ze met hun hele lichaam moeten gaan richten.
Links en rechts is niet zo een probleem. Maar soms is de straal ineens een stuk krachtiger. Waardoor ze over de pot heen pissen. Hun instinkt is dan om een stapje naar achteren te doen. Dat is waar het fout gaat. Als je, terwijl je pist, een stapje naar achter doet, dan zwaait de straal alle kanten op.
Nadat dit een paar keer gebeurd is eisen vrouwen dat mannen gaan zitten. Het probleem daarbij is dat ze een anatomische probleem over het hoofd zien.
Wanneer vrouwen zitten, hebben ze een gaatje aan de onder kant, waardoor ze altijd recht naar beneden pissen.
Maar als mannen gaan zitten houden ze hun penis niet langer vast. Ze nemen aan dat hij altijd min of meer naar beneden wijst. Maar dat doet hij niet altijd. Het mannelijke lid is soms wat langer en soms wat korter. Als hij wat langer is, hangt hij keurig naar beneden. Maar als hij wat korter is pissen mannen keurig onder de wc-bril door.
Dit merken ze pas wanneer ze op staan en ontdekken dat hun broek en de grond nat zijn. Mannen hebben natuurlijk nooit een reserve broek bij zich. Dus trekken ze hem in godsnaam maar op. Vervolgens gebruiken ze wc papier om de schade zoveel mogelijk te beperken.
Vrouwen merken het altijd. Maar er is natuurlijk geen man die in deze situatie durft uit te leggen dat hij wel degelijk was gaan zitten.
Een politie agent komt aan gefietst. Remt af en stapt van zijn fiets. Hij gaat in de rij voor de pin automaat staan, achter een man in een blauwe jas die staat te pinnen.
Een agent, in functie, die geld gaat tappen. Da’s nieuw.
Er komen een paar mensen achter hem staan. De agent doet een stap naar links en laat die mensen voor gaan.
De man in de blauwe jas haalt zijn geld uit de muur. Doet een stap naar links en pakt een step. Hij draait zich om en begroet de agent. Ze staan een paar minuten intensief met elkaar te praten. Ze geven elkaar is een fist bump. De agent stapt op zijn fiets, draait zich om en staat op het punt om weg te fietsen.
De man in de blauwe jas steekt zijn hand op en zegt nog iets. De agent draait zich terug. De man in de blauwe jas begint druk te praten. Onderwijl onderdelen van zijn step aanwijzend. Beiden barsten in lachen uit. Ze praten nog een paar minuten door.
De agent draait zich weer om en fietst weg. De man in de blauwe jas stept weg.
Mijn dagbesteding is halverwege de lockdown verhuisd. Vanwege de 1,5 m regel moesten deelnemers verder uit elkaar zitten. Waardoor er meer ruimte nodig was. Waardoor er een groter gebouw nodig was.
Gelukkig is onze directeur erg goed in organiseren. Dus zij had binnen een paar weken een nieuw gebouw gevonden. Het voormalige hoofdkantoor van een tapijten groothandel. Een groot gebouw van twee verdiepingen op het industrie terrein.
Ik heb nog nooit zoveel lege parkeer vakken bij elkaar gezien. Het industrie terrein zat midden in de lockdown. Dus de meeste bedrijven waren gesloten of draaiden om minimale bezetting. Dus stonden er vrijwel geen auto’s op hun parkeerterreinen.
Het nieuwe gebouw is wel een stuk verder fietsen dan het oude. Het oude was twee keer tien minuten. Het nieuwe is twee keer dertig minuten. Op de heen weg fiets ik een paar kilometer langs het spoor. Op de terug weg is dat niet mogelijk omdat ik dan via een gevaarlijke kruising zou moeten. Dus op de terug weg fiets ik een paar kilometer via de rondweg.
Dus een behoorlijk stuk fiets, maar wel hele rustige wegen.
Althans in het begin. Maar na vier maanden eindigde de lockdown en gingen de scholen weer open en ineens fietsten er honderden kinderen en tieners.
Met name op de terug weg merkte ik het verschil. Ineens kwam ik groepen tieners tegen die aan de verkeerde kant van de rondweg op het fietspad fietsten. Met z’n drieën naast elkaar.
Dankzij tien jaar vrijwilligerswerk met kinderen en tieners heb ik behoorlijk wat overwicht. Dus ik hoefde maar in hun richting te kijken om hen duidelijk te maken wat ik wilde. De eerste week gingen ze keurig achter elkaar rijden. De tweede week reden ze op de stoep. Vanaf de derde week heb ik ze niet meer gezien.
Maar ik bleef wel nieuwsgierig naar waar al de tieners vandaan kwamen en waarom ze aan de linker kant van de weg reden.
Afhankelijk van de weersvoorspelling vertrek ik soms wat vroeger van mijn dagbesteding. Zeker wanneer er regen verwacht wordt.
Een paar weken later kwam ik de tieners weer tegen. Maar nu ongeveer een kilometer verder dan ik ze oorspronkelijk was tegen gekomen. Ze kwamen via een bruggetje uit een wijk fietsen. Fietsten honderd meter op de stoep en staken bij het stoplicht over naar de juiste kant van de weg.
Maar voor zover ik weet is er in die wijk niets te beleven voor tieners. Dus waar komen ze vandaan.
Na enige weken puzzelen viel het kwartje. Vlak bij het spoor zit een grote Christelijke hogeschool. Waar ik notabene op de heen weg langs fiets. Deze school richt zich op zwaar Christelijke tieners uit de halve provincie.
Voor de tieners die in steden zuidelijk van ons wonen, zijn er twee routes om naar huis te fietsen. Ze kunnen langs het spoor in westelijke richting fietsen en aan het eind van de weg rechts af slaan. Of ze kunnen door de wijk een stuk afsnijden. Dan komen zie via een bruggetje op de rondweg. Als ze dan door fietsen naar dat industrie terrein waar ik net vandaan kom. Dan kunnen ze via via op het fietspad van de hoofdweg terecht komen.
Ik betwijfel of afsnijden via de wijk heel erg veel korter is. Maar het voelt korter.
Het fietspad langs de rondweg in noordelijke richting is rond drieën vrijwel uitgestorven. Dus waarschijnlijk fietsten ze al jaren aan de linker kan van de weg.
En toen kwamen ze mij tegen.
Mijn onderbuurvrouw is psychisch gestoord.
Een week na de verhuizing viel mij op, dat er elke keer dat ik op de wc zat, op de wand van de badkamer werd geklopt. Ik stond er niet bij stil dat het wel raar was dat mijn onderburen wisten dat ik op de wc zat. Ik nam aan dat ze er last van hadden dat ik ‘s nachts de wc door trok en hield daar rekening mee.
Een week later werd er in twee achtereen volgende nachten op de wand van de slaapkamer gebonkt. Ik werd wakker, ging naar de wc en trok kwaad de wc door.
De week daarop kwam ik op twee achtereen volgende dagen een oudere vrouw in de lift tegen die zich voorstelde als mevr. Peer, mijn onderbuurvrouw. Ik was stom verbaasd. Dit was letterlijk de eerste keer van mijn leven dat ik mee maakte dat iemand zich in de lift voorstelde.
Vervolgens begon de grote verbouwing. Vier maanden lang hoorde ik allerlei rare tik en klop geluiden. Maar ik nam aan dat iemand zat te verbouwen en bestede er geen aandacht aan.
In februari tikte iemand op het raam kozijn. Tien minuten later weer. Tien minuten later weer. Enzovoort. Ik begreep niet waar dat goed voor was. Zette een muziekje aan en bestede er geen aandacht aan. Maar de rest van de maand ging dit door. Elke middag van een tot drie elke tien minuten; Tik.
Eind februari gingen ze het ook ‘s nachts doen en ik deed geen oog dicht. Het bleek dat mijn hersenen er aan gewend waren geraakt dat er nog een tik geluid zou komen. Ik kon met geen mogelijkheid in slaap komen. Dit ging de hele week door. Elke nacht tot vier uur.
Daarna begon het ‘s ochtend om vijf uur. Weer de hele week. Daarna op willekeurige tijdstippen in de nacht. Tegen die tijd sliep ik nauwelijks twee uur per nacht en begon me behoorlijk ziek te voelen.
Het duurde drie maanden voordat het tot me door drong dat iemand mij zat te mishandelen en ik in actie kwam.
In eerste instantie probeerde ik terug te tikken. Maar dat was niet erg succesvol. Want dat koste me nog meer slaap. Vervolgens schakelde ik de techniek in. Met mijn telefoon op de plint kon ik de tril functie gebruiken. Dat klonk blijkbaar voldoende door om mevr. Peer uit haar slaap te houden.
Volgens een boek dat ik hier jaren geleden over gelezen heb bestaan er twee soorten pestkoppen. De meesten hebben een spelletje en denken dat het slachtoffer het ook leuk vindt. Geef hen een koekje van eigen deeg en ze krijgen door dat het niet leuk is en stoppen. De psychisch gestoorden denken dat ze er recht op hebben om mensen te mishandelen. Wanneer slachtoffers terug pesten dan geven ze hen “straf” door hen extra te mishandelen.
Mevr. Peer gaf straf.
Het voordeel daarvan is dat ik het dus merk wanneer zij ergens last van heeft. Want dan houdt zij mij een week extra vaak uit mijn slaap. Door gebruik te maken van dat verschijnsel kon ik mijn telefoon programmeren om precies de geluiden te maken waar zij het meeste last van heeft.
Inmiddels slaap ik uitstekend. Zij waarschijnlijk niet. Maar dat is niet mijn probleem. Per slot van rekening kan ze stoppen mij te mishandelen, wanneer ze maar wil. Dan zet ik mijn geluiden ook uit.
In een vloeiende beweging doet hij de deur open, het licht aan en de deur weer dicht. Hij laat zijn broek zakken en gaat zitten.
Hmmpff.
Hij kijkt om zich heen, maar er valt weinig bijzonders te zien.
Hmmpff.
Hij kijkt omhoog. Het licht brand nog steeds.
Hmmpff.
Zijn vader nam altijd een krant mee. Dat heeft hij nooit helemaal begrepen. Kranten waren vroeger veel groter. Hoe kun je nu de pagina omslaan wanneer de krant breder is dan het hokje waar je in zit?
Hmmpff.
Hij heeft geen krant.
Hmmpff.
Dat wil zeggen, hij heeft wel een krant. Maar die zit in zijn telefoon. Hij pakt z’n telefoon, zet een muziekje op en start z’n krant app op.
Hmmpff.
In Nederland zijn ze nog steeds niet tevreden over de politiek. In een of ander Afrikaans land heeft misschien een staatsgreep plaats gevonden en rijke Amerikanen worden steeds rijker.
Hmmpff.
Weinig nieuws in de wereld.
Hmmpff.
Hè hè
Hij veegt zich af, staat op en hijst z’n broek op. Hij inspecteert de productie. Die valt wat tegen. Had hij hier nou al die moeite voor nodig?
In een vloeiende beweging doet hij de deur open, het licht uit en verlaat de wc.
Bij mijn dagbesteding vijl ik beelden uit speksteen. De speksteen bestel ik bij een kunsthandelaar. Voor €42 euro kun je 25 kg gemende stenen bestellen. Die via Post NL bij je voordeur worden bezorgt.
De ruwe steen is over het algemeen niet erg mooi. Meestal grijsachtig. Ik bekijk een steen en zie het beeld er als het ware in zitten. Vervolgens gebruik ik diamant vijlen en raspen om de buitenkant van de steen weg te vijlen waardoor vanzelf het beeld over blijft.
Dan polijst ik de steen of een gedeelte van de steen. Polijsten is dat je met schuurpapier de steen, onder water, op schuurt. Het water dient voornamelijk om het vele stof op te vangen. Ook na het polijsten ziet de steen er nog steeds vrij lelijk uit.
De laatste stap is om de steen, of een gedeelte van de steen, in te vetten. Dat is het mooiste gedeelte van het proces. Door met een kwast vet op de steen te schilderen komen de kleuren van de steen te voorschijn.
De steen openbaart zich.
Het keukenraam is mijn favoriete raam in mijn flat. Het zit op borst hoogte. Wat maakt dat het precies hoog genoeg is om met je onderarmen op te leunen. Het uitzicht is ook perfect. Ik kijk uit op de rondweg. Daar achter zit de ambulance centrale en daarachter zitten weilanden en de wegen naar de voornaamste kleine steden hier in de omgeving. Dus als ik naar buiten kijk valt er altijd iets te zien.
Maar toch niet altijd. Vorig jaar tijdens de lockdown, kwam ik tot mijn stomme verbazing tot de ontdekking dat er avonden waren waarop er helemaal niemand reed. Op het hoogte punt van de lockdown reden er alleen nog maar bussen. Dan kon ik soms wel tien minuten naar buiten kijken zonder dat er iets voorbij kwam.
In het begin was dat best rustgevend. Het idee dat ons drukke leven zomaar onderbroken kon worden. Dat het zelfs midden in een drukke stad toch nog mogelijk was dat er avonden waren waarop er letterlijk niemand rond reed.
Maar na verloop van tijd ging dat toch vervelen. Dit raam is niet alleen een hangplek. Het is mijn uitzicht op de wereld. Die wereld mag niet alleen uit duistere weilanden bestaan.
Gelukkig is de lockdown weer voorbij en is het verkeer op de rondweg weer op gang gekomen. Nu kan ik weer genieten van de drukte en mij afvragen waar al die mensen toch naar toe gaan.
Het leuke van verhalen schrijven. Iets dat ik tot een paar dagen geleden nooit geweten heb, is dat alles een verhaal kan zijn. Op dit moment zit ik na te denken over een verhaal over mijn haat/liefde verhouding met een computer spel. Een kort verhaal dat ik morgen ga schrijven.
Maar simpel weg het feit dat alles een verhaal kan zijn, maakt de scope van verhalen zoveel groter.
Twintig jaar geleden heb ik een periode korte verhalen geschreven. Maar ik had altijd problemen met inspiratie. Precies om deze reden. Ik dacht dat een verhaal over iets bijzonders moest gaan.
Maar dat hoeft niet. Een verhaal kan over de meest aller daagse dingen gaan. Zeker wanneer je het verhaal alleen maar als probeersel schrijft.